Η λαϊκή σοφία με το ρητό “Του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου” αποδίδει όμορφα την δύναμη του δεσμού με τα εγγόνια, αλλά εκφράζει και μια παράδοξη αλήθεια: πολλές φορές η σχέση που αναπτύσσουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες με τα εγγόνια τους είναι καλύτερη από εκείνη  που είχαν  σαν γονείς  με τα ίδια τους τα παιδιά. Καθώς το άτομο μεγαλώνει και ειδικά όταν διανύει την τελευταία φάση της ζωής του συχνά “μαλακώνει”, σε σχέση με την αυστηρότητα που ενδεχομένως να τον χαρακτήριζε όταν ο ίδιος ήταν νέος γονιός.

Στην ελληνική κοινωνία ο παππούς και η γιαγιά ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι του οικογενειακού πλαισίου, πόσο μάλλον περισσότερο το καλοκαίρι που αναλαμβάνουν στην εξοχή την φροντίδα των παιδιών ,καθώς οι γονείς δουλεύουν και ο χρόνος  με τα παιδιά τους είναι περιορισμένος.

Πολλές γιαγιάδες ,κυρίως με έντονο ταμπεραμέντο, απαιτούν να αναμειγνύονται στην ανατροφή των εγγονιών τους, γιατί θεωρούν πως, επειδή είναι μεγαλύτερες,” ξέρουν” και ” κάνουν” πάντα το σωστό .Έτσι ,αρνούνται να δώσουν τη σκυτάλη στη μητέρα, την οποία συχνά ακυρώνουν. Έτσι, η μητέρα κινδυνεύει να νιώσει πάλι κόρη, παρά μια ισορροπημένη μαμά .Ιδιαίτερα σήμερα που η μητρότητα αναβάλλεται για μετά τα τριάντα, η κοπέλα διατηρεί για μεγαλύτερο διάστημα την ιδιότητα της κόρης. Οπότε, όταν αυτή γεννήσει, η μητέρα της (δηλαδή η γιαγιά) αισθάνεται ξανά “αρχηγός” και αποδίδει στη νέα μητέρα το ρόλο της μεγαλύτερης αδερφής.

Η αλήθεια είναι πως “καθήκον” των παππούδων  είναι  να διασκεδάζουν και να φροντίζουν τα εγγόνια τους, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα τον ρόλο του γονέα. Στην περίπτωση που δεν συμβαίνει αυτό, συνήθως δημιουργείται σύγχυση ρόλων και οι παππούδες αποκτούν δικαιώματα να παρεμβαίνουν στα του σπιτιού και της οικογένειας. Σημαντικό ρόλο παίζει η στάση που θα κρατήσει το νέο ζευγάρι, προκειμένου να αποφευχθούν  συγκρούσεις και προστριβές που θα είναι εις βάρος όλων.

Πολλές φορές ,οι ίδιοι οι γονείς επιτρέπουν την υπεραπασχόληση των παππούδων με τα μικρά, γιατί πολύ απλά, έτσι βολεύονται! Κι όταν πάει κάτι στραβά, διαμαρτύρονται και ενοχοποιούν τους παππούδες-γιαγιάδες. Οι γονείς, όμως, θα πρέπει να έχουν πάντα τον πρώτο λόγο στην τήρηση της πειθαρχίας και του προγράμματος, όπως και στον καθορισμό των υποχρεώσεων και των ευθυνών των παιδιών μέσα στο σπίτι. Εάν οι ίδιοι οι γονείς έχουν ξεκάθαρους κανόνες και όρια κι έχουν δημιουργήσει σταθερές βάσεις για την ανατροφή των παιδιών τους, τότε δεν χρειάζεται να ανησυχούν αν η γιαγιά και ο παππούς τα κακομαθαίνουν.

Οι παππούδες ,από την άλλη, πρέπει να είναι ξεκούραστοι, ώστε να διασκεδάζουν τα εγγόνια, χωρίς να υπάρχει η καθημερινή τριβή των παρατηρήσεων ή η προσπάθεια διαπαιδαγώγησης. Είναι εκείνοι που θα τα πάνε βόλτα, θα τα κρατήσουν κάποιο Σαββατοκύριακο ή κάποιο βράδυ για να διευκολύνουν την έξοδο των γονιών τους.

Έτσι, έχουμε ξεκούραστους γονείς που μπορούν να έχουν και προσωπική ζωή, χαρούμενα παιδιά που τα μεγαλώνουν ξεκούραστοι άνθρωποι, και ευτυχισμένους παππούδες που έχουν μια θετική απασχόληση και έναν πραγματικά σκοπό ύπαρξης στην τρίτη ηλικία.  Με αυτό τον καταμερισμό απασχόλησης όλων, επιτυγχάνεται μια γαλήνια και ξεκούραστη συμβίωση και ένας ολοκληρωμένος κύκλος οικογένειας με ενεργούς και ξεκάθαρους ρόλους των εμπλεκομένων.